To 'κυνήγι της ευτυχίας',οι απαραίτητες αντιθέσεις και ο ρυθμός της ζωής

Η ευτυχία δεν προγραμματίζεται.
Aσφυκτιεί μέσα στα καλούπια που σπεύδεις να την βάλεις όταν την φαντάζεσαι.
Αρνείται να λάβει τις διαστάσεις - μεγάλες ή μικρές - που θέλεις εσύ να της δώσεις.

Μπορείς ελεύθερα να χάσεις όσο χρόνο θέλεις προκειμένου να της δώσεις εκ των προτέρων κάποια ιδιαίτερη μορφή ή μια συγκεκριμένη διάρκεια : Δεν θα υπακούσει.

Όχι επειδή συντρέχει κάποιο είδος μεταφυσικού κρυφτού μεταξύ της ευτυχίας και εσένα.

Αλλά επειδή η ευτυχία είναι κομμάτι από το σώμα της συνειδητοποίησης.
Κομμάτι από εσένα τον ίδιο.
Όσο 'εκβιάζεις' την παρουσία της,τόσο αυτή θα γίνεται άϋλη,άπιαστη.
Όσο τρέχεις μακριά από την πηγή της (τον εαυτό σου)
νομίζοντας ότι κάπου εκεί έξω θα κρύβεται,
τόσο θα χάνεσαι και ίσως να μη την βρεις ποτέ.

'Εχει μια τάση να προσδιορίζεται κυρίως μέσω της απουσίας της.
Γι'αυτό την αντιλαμβάνεσαι πλήρως όταν πια έχει φύγει.
Η 'φωνή' της είναι συνήθως διακριτική αλλά η 'σιωπή' της πάντα εκκωφαντική.

Kαι το 'κυνήγι της ευτυχίας',ένα σπορ στο οποίο πολλοί επιδίδονται

υπακούοντας πιστά στο πρόσταγμα
μιας εποχής που τελειώνει(;) ''ευδαιμονία με κάθε κόστος,ας είναι και επίπλαστη'',

τελικά μόνο θλίψη προκαλεί,όσο και αν ακούγεται παράδοξο.

Είναι ειρωνικό αλλά καθόλου τυχαίο πως την ίδια εποχή που εμφανίστηκαν οι λεγόμενες 'συνταγές ευτυχίας',άρχισαν να πληθαίνουν και οι πελάτες των ψυχολόγων.

Έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσα από την διαδική αντίθεση.
Καλό-κακό,φως-σκοτάδι,σωστό-λάθος,γαλήνη-ταραχή..

Αν γεννιόμασταν σε έναν πλανήτη,
όπου θα υπήρχε ηλιοφάνεια 365 ημέρες τον χρόνο,24 ώρες την ημέρα,χωρίς καθόλου σκοτάδι,
τότε θα απουσίαζε από το λεξιλόγιό μας όχι μόνο η λέξη 'νύχτα',αλλά και η λέξη 'μέρα',
καθώς δεν θα είχαμε το απαραίτητο μέτρο σύγκρισης ώστε να την ονομάτίσουμε,
και να την αντιληφθούμε ως ξεχωριστή κατάσταση,ως ξεχωριστό φαινόμενο.
Ως δηλαδή το αντίθετο της νύχτας.
Και φυσικά θα χάναμε την ομορφιά ενός ήλιου που δύει ή ανατέλλει.
H φύση αυτής της ομορφιάς δεν είναι μόνο αισθητική.
Δεν είναι μόνο τα χρώματα της ανατολής που μας γοητεύουν.
Είναι κυρίως η αίσθηση της αλλαγής,της μετάβασης.
Μια αίσθηση τόσο απαραίτητη για την ζωή μας.

Ακόμα και η μουσική μας στηρίζεται στις αντιθέσεις
και στις εναλλαγές ρυθμών αλλά και συναισθημάτων.
Πολλά κλασσικά έργα είναι γεμάτα από 'αγωνιώδεις' ρυθμούς,
μόνο και μόνο για να καταλήξουν σε ένα φινάλε 'λυτρωτικό',ανακουφιστικό.

Αυτή η εναλλαγή λοιπόν ευτυχίας-δυστυχίας είναι ο ρυθμός της ζωής μας.
Αν υπήρχε μόνο ένα από τα δύο στοιχεία,
τότε η ζωή μας δεν θα είχε καμία μουσικότητα,
αλλά θα ήταν απλά ένας μονότονος 'λευκός' θόρυβος.

Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αντέξει 6 λεπτά μονοτονίας,πόσο μάλλον μια μονοτονία ισόβια.

Χρήστος Ρεκλείτης-Τα τραγούδια της φωτιάς

(κείμενο από tovytio.wordpress.com)

..Θυμάμαι στο δεύτερο έτος που έπεσαν στα χέρια μου «οι ανθρωποφύλακες» του Κοροβέση. Το διάβαζε ο ένας μετά τον άλλο κι ύστερα όταν κάποιος ρώταγε πώς σου φάνηκε, απλά γνέφαμε ο ένας στον άλλο. Θυμάμαι που κάπου εκεί στην ίδια ηλικία είδα σε μια ταινία του Κούνδουρου, τον Χρήστο Ρεκλείτη. Δεν ξέρω τον άνθρωπο, δεν ξέρω πού βρίσκεται τώρα, πώς έζησε, τι έκανε, αν έκανε τη μία ή την άλλη επιλογή. Δεν έχω ιδέα.Θυμαμαι μόνο το πρόσωπο και το όνομα του Χρήστου Ρεκλείτη.Εμφανιζόταν μπροστά στην κάμερα και περιέγραφε με ένα σχεδόν κενό ύφος,τι του έκαναν οι βασανιστές επί χούντας.

Τώρα που ο γενικός γραμματέας του κόμματος,που ίδρυσε ο επικεφαλής της χούντας,είναι υπουργός,δεν έχω διάθεση να σκεφτώ πολλά πράγματα.

Σκέφτομαι μόνο τον Κοροβέση και τον Ρεκλείτη.

Εκλεκτές συγγένειες,ελιτίστικοι συνειρμοί

(κείμενο από derveniotis.wordpress.com)

'' Υπάρχει μια σκηνή στα “Απομεινάρια Μιας Μέρας” όπου κατα τη διάρκεια της απόλαυσης ενός καλού πούρου, δύο απ’ τους παρόντες αριστοκράτες διαφωνούν για το αν ο “απλός λαός” έχει άποψη και θέση για τα πολιτικά πράγματα.Επιστρατεύεται ο υπηρέτης, τον οποίο ο Σερ Σπένσερ βομβαρδίζει με μια σειρά ερωτήσεις για τη διεθνή οικονομικοπολιτική κατάσταση. Σε κάθε ερωτηση, ο υπηρέτης απαντάει στερεότυπα “δε μπορώ να σας απαντήσω σ’ αυτό, Κύριε”, για να καταλήξει θριαμβευτικά ο Λόρδος με την ατάκα “ορίστε κύριοι. Δε μπορεί να μας απαντήσει σε  κανένα απ’ αυτά τα ζητήματα, κι όμως, ακόμα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι τύχες του έθνους μας πρέπει να βασίζονται στις αποφάσεις αυτού του ανθρώπου… και μερικών εκατομμυρίων σαν αυτόν”

Δεν ξέρω αν είχε υπ’ όψιν του αυτή τη σκηνή ο καλός συνάδελφος Ανδρέας Πετρουλάκης όταν συνέγραφε το άρθρο του “Η τούμπα” στο protagon.gr, αλλά η επιχειρηματολογία του για το αν δικαιούται να έχει άποψη για τις 800 σελίδες του κειμένου “της λύσης”  ο “Παναγιώτης ο Εβγατζής” δε στερείται σε τίποτα της επιχειρηματολογίας, του ελιτισμού και της αριστοκρατικής περιφρόνησης του Σερ της εν λογω ταινίας. ''

Tι μου θυμίζει,τι μου θυμίζει..

(κείμενο από parallhlografos.wordpress.com)

'' Η Τριμερής Επιτροπή δημιουργήθηκε για να “διαμορφώσει τη δημόσια πολιτική” σε μια εποχή που η δημοκρατία έθετε εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές. Το 1975, η Τριμερής Επιτροπή δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο “Η Κρίση της Δημοκρατίας”. Ανάμεσα στους συγγραφείς της ήταν ο γνωστός αντιδραστικός Samuel Huntington. Η έκθεση διαπίστωνε ότι “κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία”. Η έκθεση είπε επίσης ότι “χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός περιορισμού της δημοκρατίας” και ακόμα ότι “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων”. ''

'' Πρόκειται για οργανισμό που έφτιαξαν στη δεκαετία του ’70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών από τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα της τότε εποχής (ΗΠΑ, Δ. Ευρώπη, Ιαπωνία) και είχε ως ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας των εταιρειών αυτών. ''
Εξέχων μέλος της 'Τριμερούς Επιτροπής' είναι μεταξύ άλλων και ο Λουκάς Παπαδήμος..

Ο 'όχλος λαός' και η χαμένη μεσότητα

Πότε λοιπόν το ανθρώπινο πλήθος είναι «λαός» και πότε «όχλος»; Και από τι εξαρτάται το πρόσημο που θα του αποδώσουμε; Δεν είναι βέβαια λεξικογραφικό το πρόβλημα, ένα υποκεφάλαιο της πολιτικής γραμματικής είναι. Και αν κρίνει κανείς από την κομματική μας παράδοση, ο λαός, δηλαδή το επαινετέο πλήθος, είναι το κοινωνικό πλάσμα που, συμμορφωμένο στις φαντασιώσεις μας, δρα όπως ακριβώς θα θέλαμε εμείς: συντεταγμένα, ήπια, απολύτως ορθολογικά, χωρίς εσωτερικές διαφοροποιήσεις, «ενωμένος» έτσι όπως μόνο στις εξιδανικευτικές αφηγήσεις υπάρχει.

Οταν αυτά λείπουν, όταν το πλήθος δρα πολύμορφα και εκφράζεται πολυφωνικά, όντας εκ γενετής ανάκατο και μεικτό, με τους αριστερούς, τους δεξιούς, τους τεταραγμένους Πασοκτζήδες, τους πολιτικά έμπειρους και τους νεοπροσήλυτους, τους αθώους, αλλά και τους ιδιοτελείς και κάπηλους· όταν δεν υπακούει στα σχήματά μας, όταν φέρεται παρορμητικά, με το ένστικτό του (όσο υπάρχει άθικτο ένστικτο στις φενακιστικές κοινωνίες μας) και όχι με τακτ, σαν να μετέχει σε χοροεσπερίδα, τότε ο υμνητέος λαός εκπίπτει σε καταδικαστέο όχλο.

Στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου ο «όχλος λαός» αναζήτησε τρόπο διαμαρτυρίας σε όλη την Ελλάδα. Και ο τρόπος αυτός δεν ήταν ίδιος παντού. Δεν θα μπορούσε να είναι ίδιος. Φυσικά και υπάρχουν κοινά προβλήματα και αγωνίες. Ο καθένας όμως έρχεται από τη δική του διαδρομή, τη δική του περιοχή του κοινωνικού και ιδεολογικού φάσματος, με την προσωπική του πολιτική αγωγή. Και οι στόχοι της διαμαρτυρίας διαφέρουν και το ύφος της. Και πάντως, ο ένας και μοναδικός «οργανωτής» υπάρχει μόνο στα αστυνομικά σενάρια με τα οποία το ΠΑΣΟΚ υποκαθιστά την ανάγνωση της πολύπλοκης πραγματικότητας. Εκτός και δεχτούμε ότι η 15η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι οπαδοί του Ηρακλή και η 16η οι του Ολυμπιακού Βόλου.

Οσο η μεσότητα θα μας προκαλεί αλλεργία, θα εκκρεμούμε ανάμεσα στα δύο άκρα που ορίζουν ο απόλυτος έπαινος και η απόλυτη καταδίκη. Και όσο θα υποθέτουμε έναν λαό πλασμένο από ιδανικές μονάδες και όχι από σάρκα ανθρώπινη γεμάτη από το αίμα της Ιστορίας, δηλαδή από ανάγκες, επιθυμίες και διαφορές, η κρίση μας θα γλιστράει πανεύκολα από τον ύμνο στο ανάθεμα.


πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/11/2011_1296673