άπαξ, που λένε,
σα μια μοναδική ευκαιρία.
Τουλάχιστον μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε ρε αντί να την ζήσουμε;
Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνια,οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις ;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...;
Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες ;
'Ολο κοιτάμε το ρολόι,
να φύγει κι αυτή η ώρα,
να φύγει κι αυτή η μέρα,
να έρθει το αύριο,
και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών,
σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας,
μέσα στις σπηλιές του είναι μας,
στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας,
και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια
που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών,
αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα,
όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας,
να παίξουμε και να χαρουμε
με τα παιδιά και τα ζώα,
με τα λουλούδια και τα δέντρα,
να κανουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση,
τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος,
να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας,
να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα τα αφήσαμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο,πονάμε,
γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα,
όπως πόσο τον αγαπούσαμε,
πόσο σημαντικός ήταν για 'μας.
΄Ομως..το αφήσαμε για αύριο.
Για να πάμε που ρε Σαλονικιέ ;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού,
παρά μόνο στο θάνατο,
και μεις οι μαλάκες,
αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας,
χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;
Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια,
μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο,
διότι αυτός είναι ο θάνατος.
Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας,
όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς,
δεν είναι θάνατος,
είναι μετάβαση,
είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές,
στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός,
αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου,
εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά.
(Λόγια του Χρόνη Μίσσιου)
Πάρα πολύ καλή ανάρτηση! Κατάφερες μέσα σε λίγες γραμμές να αναδείξεις ένα μεγάλο μειονέκτημα που έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Δεν είναι άλλο από το να αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει με γρήγορους ρυθμούς κι εμείς να μην έχουμε αντοχές αντίδρασης. Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον χρόνο, αλλά μπορεί να επωφεληθεί από κάποιες μικρές στιγμές του. Είναι οι στιγμές που πολύ όμορφα αναφέρεις κι εσύ. Να παίξουμε μεταξύ μας, με τα ζώα, να χαρούμε την φύση και τα λουλούδια, να θαυμάσουμε ένα ηλιοβασίλεμα κ.α. Απλές μικρές και όμορφες στιγμές που μας αναπτερώνουν το ηθικό και μας αλλάζουν την διάθεση. Δυστυχώς μας έχει φάει η ρουτίνα, το άγχος, το στρες και γενικά η αβεβαιότητα που κρύβει το μέλλον. Εδώ είναι το μεγάλο λάθος μας. Κοιτάμε και στοχαζόμαστε το μέλλον και χάνουμε το παρόν. Θα έρθει η στιγμή που θα φύγουμε για τον άλλον κόσμο και θα σκεφτόμαστε τις χαρές μας. Τότε θα είμαστε λειψοί από όμορφες αναμνήσεις. Θα προσπαθούμε να θυμηθούμε κάτι όμορφο και δεν θα μπορούμε και όσο πλησιάζουμε προς τον θάνατο τόσο πιο πολύ θα φοβόμαστε διότι θα σκεφτόμαστε το εγώ μας. Αυτό το εγώ που ανάμεσα σε τόσες χαρές δεν γεύτηκε καμία. Μα τότε φίλε μου θα είναι πολύ αργά. Κάποτε ο δάσκαλος Λιαντίνης έλεγε πως το μόνο φάρμακο για να πολεμήσουμε τον φόβο μας για τον θάνατο είναι να απεγκλωβιστούμε από το εγώ μας. Να ρουφήξουμε την ζωή, ζώντας όλες τις χαρές της και όταν θα φτάσει εκείνη η ώρα να φύγουμε χορτάτοι και γεμάτοι. Να' σαι καλά φίλε μου, να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο γεμάτο όμορφες και γλυκές στιγμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ Σάββα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λιαντίνης είχε απόλυτο δίκιο και χαίρομαι πολύ που τον αναφέρεις.
Φοβόμαστε τον θάνατο γιατί πάντα αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε 'ζήσει' αρκετά.
Υπάρχουν λόγια που δεν έχουμε πει,αισθήματα που δεν έχουμε εκφράσει,όνειρα που δεν έχουμε καν προσπαθήσει να πραγματοποιήσουμε ακόμα και απλά πραγματάκια που συνεχώς αναβάλλουμε.
Όπως λες και εσύ,σίγουρα δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον χρόνο.
Εμείς όμως θαρρείς και κάνουμε ότι μπορούμε για να του δίνουμε μεγαλύτερη 'ταχύτητα'.
Συνεχώς τρέχουμε.Όλο τρέχουμε.Προς τα που ? Γιατί ? Κανείς δεν ξέρει.
Απλά επειδή τρέχουν όλοι,τρέχουμε και εμείς.
Προσπαθούμε να ακολουθούμε το πνεύμα της εποχής που αγαπάει την ταχύτητα.
Να μην μείνουμε πίσω,να μην σταθούμε,να μην σκεφτούμε,να μην αναρωτηθούμε,να μην παίξουμε όπως λέει ο Μίσσιος.
Απλά να τρέχουμε προς μια άγνωστη κατεύθυνση,μειώνοντας έτσι ουσιαστικά τον χρόνο της ζωής μας
...και το ξέρεις ότι ένα άτομο δύσκολα μπορεί να τρέχει και να σκέφτεται ταυτόχρονα.
Κάποια στιγμή όταν το εξουθενωτικό τρέξιμο μας έχει ισοπεδώσει,ξυπνάμε και είμαστε 70 χρονών και τότε αναρωτιόμαστε ..
''Διάολε,πως πέρασαν έτσι τα χρόνια ?''
Τότε αρχίζει το δράμα που περιγράφεις.
Λειψοί από όμορφες αναμνήσεις.
Μόνο αμυδρές εικόνες ενός εαυτού που συνεχώς κυνηγούσε κάτι..κέρδος,αχρείαστα αγαθά κτλ.
Γιατί τότε αναγκαστικά πλέον σταματάς να τρέχεις,σταματάς και αναρωτιέσαι
...και αν το κάνεις αυτό για πρώτη φορά στα 70 σου,θα σε πονέσει πολύ.
Πρέπει να το κάνεις αρκετά χρόνια νωρίτερα.
Να περάσεις και εσύ καλά φίλε μου.Σε ευχαριστώ για το όμορφό σου σχόλιο.
Ο ρυθμός της ζωής μας, καθορίζεται μόνο από εμάς τους ίδιους, οι χαρές και οι λύπες μέσα σε μια μέρα μετριούνται πάντα σε στιγμές, όλες οι στιγμές μαζί κάνουν μια ζωή, το πόσο πολύ μπορείς να τέμνεις την μέρα σου και το χρόνο σου… για να τα απολαύσεις όλα έχει να κάνει με το πόσο πολύ θες να πετύχεις κάτι. Δεν είσαι υποχρεωμένος να εργαστείς εάν δε το επιθυμείς και δεν έχεις ανάγκη, αλλά είσαι υποχρεωμένος να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να ήταν η τελευταία. Ο χρόνος θέλει τον χρόνο του, το μετρικό σύστημα του χρόνου είναι απλά τυπικό, το: σε λίγο θα είμαι εκεί σε μια συνάντηση είναι αόριστο γιατί το δικό μου σε λίγο είναι τώρα και σε κάποιον άλλον είναι αύριο….. π.χ. Για τους τυπολάτρες το σε 10 λεπτά είναι 10 λεπτά για κάποιους άλλους δεν έχει καμία απολύτως σημασία ούτε ο αριθμός ούτε και η λέξη (λεπτά). Άρα με τη δική μου απαρχαιωμένη και πουριτανική λογική ο χρόνος τέμνετε ανάλογα το άτομο και τις ανάγκες … (αναφορά και μόνο για το χρόνο και τις ώρες)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε συμφωνώ με το κείμενο γιατί απλά και μόνο καταστρέφει όλες τις προσπάθειες που κάνει ένας άνθρωπος στο να επιβιώσει και να «ζήσει» την επόμενη του μέρα. Η χαρά και η ικανοποίηση ότι σήμερα τα κατάφερα για μένα και για αυτούς που αγαπώ δεν συγκρίνετε με τίποτα!!! Η μέρα είναι περιπέτεια όταν δεν ξέρεις τι σε περιμένει όμως αύριο γίνετε θρίλερ…
Κάθε μέρα που περνά δε με φέρνει πιο κοντά στο θάνατο αλλά στην ανάσταση, κάθε μαρτύριο πιο κοντά στη λύτρωση. Οι ανάγκες σε κάνουν να καθορίζεις το πόσο πολύ θα εργαστείς και πόσο πολύ θα κάτσεις. Ο θάνατος σου είναι το τέλος σου, το τέλος πρέπει πάντα να αφήνει ένα γλυκόπικρο αίσθημα…
Το βαθύτερο νόημα πιστεύω είναι η εργασία και όχι η κατάτμηση της μέρας σε ώρες και λεπτά, Αυτή είναι που σου στερεί στιγμές από αγαπημένα πρόσωπα. Θεωρώντας την λοιπόν άχρηστη ενασχόληση δεν σε κάνει καλύτερο αλλά χειρότερο γιατί η εργασία σου και μόχθος σου είναι το ήμισυ του ποιος είσαι… Το βαθύτερο νόημα είναι οι ανάγκες σου, το πόσο τις χρειάζεσαι ή όχι. Το βαθύτερο νόημα είναι ότι στη ζωή τίποτα δεν έρχεται από μόνο του και πρέπει να μοχθήσεις και όποιος δε το έχει καταλάβει κοιμάται βαθιά. Το βαθύτερο νόημα είναι ότι εάν δεν είσαι ευχαριστημένος με τη μέρα σου, τι κάνεις για να την αλλάξεις; Εάν πιστεύεις ότι αναλώνεσαι άσκοπα και άχρηστα μάλλον κάτι έχεις κάνει λάθος. Το βαθύτερο νόημα είναι ότι όλοι οι λόγιοι στο βωμό του ρομαντισμού, της ευγλωττίας και του σκεπτικισμού κάνουν το ίδιο λάθος (Μιλάνε για τη ζωή χωρίς να την έχουν ζήσει).
Δεν διαφωνώ για να διαφωνώ αλλά γιατί έχω εντελώς διαφορετική στάση και αντίληψη ζωής.
Ακούγεται πολύ 'όμορφο' και catchy αλλά ο ρυθμός της ζωής μας δεν καθορίζεται αποκλειστικά από εμάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήZούμε ενταγμένοι σε μια κοινωνία που πέρα από όλα τα άλλα χαρακτηριστικά της έχει και τους δικούς της ρυθμούς,που θα πρέπει,τουλάχιστον μέχρι κάποιο βαθμό,να ακολουθήσεις αν θέλεις να είσαι μέρος της.
Βέβαια,αν ζήσεις σε καμιά σπηλιά στην κορυφή του βουνού τότε ζεις στους δικούς σου ρυθμούς αλλά πάντα αναφερόμαστε στον μέσο άνθρωπο των δυτικών κοινωνιών,έτσι ?
Γι'αυτό και ο Μίσσιος μιλάει σε πρώτο πληθυντικό.Μιλάει για τον ενταγμένο,μέσο άνθρωπο,δηλαδή τους περισσότερους από εμάς.
Το ρολόϊ το αναφέρει,όχι για κανένα άλλο λόγο,αλλά για να πει αυτό που θέλει να πει:
ότι δηλαδή βιαζόμαστε να διώξουμε το παρόν,το σήμερα,πιστεύοντας ότι δεν αξίζει.
Επειδή ακριβώς η μέρα μας είναι 'φορτωμένη' συνεχώς προσδοκούμε ένα αύριο που θα κάνουμε τα πράγματα που δεν κάναμε σήμερα.Είναι πολύ απλό νομίζω αυτό το σημείο όσο και εύκολο να το διαπιστώσεις γύρω σου.
Νομίζω ότι γίνεσαι λίγο αφοριστικός λέγοντας ότι οι λόγιοι,έτσι γενικά,δεν έχουν ζήσει την ζωή.
Δεν ξέρω αν ο Μίσσιος θεωρεί τον εαυτό του λόγιο αλλά μια ματιά στην ζωή του και στο τι έχει περάσει μάλλον δείχνουν έναν άνθρωπο που έχει ζήσει μια γεμάτη ζωή.
..και δεν είσαι 'υποχρεωμένος' για τίποτα,ούτε καν να 'ζεις την κάθε σου μέρα σαν να ήταν η τελευταία'.Ίσα-ίσα που αν το κάνει ακόμα και αυτό 'υποχρέωση' τότε χάνεις την ευκαιρία να το απολαύσεις.
Γενικά,και για να μην πιάσω πρόταση-πρόταση όλο αυτό που έγραψες,πιστεύω έχεις ερμηνεύσει κάποια σημεία με ένα δικό σου τρόπο που,αντικειμενικά,δεν είναι σωστός..
Το κείμενο αυτό είναι πολύ απλό όσο και εύκολο να το καταλάβει κάποιος.
Δηλαδή π.χ. αναφέρεις την εργασία σε μερικά σημεία.Δεν έχει σχέση με το κείμενο όμως,δεν παροτρύνει κανέναν να μην δουλεύει !!
Τα κύρια σημεία αυτών που λέει,για να τα κάνουμε και πιο απλά τα πράγματα,είναι τα εξής..
1) Η ζωή μας είναι μια μοναδική ευκαιρία
2) Εμείς δεν την αξιοποιούμε όμως σωστά αυτήν την ευκαρία γιατί..
2α.προσπαθούμε να οργανώσουμε πράγματα,που από την στιγμή που οργανώνονται χάνουν την ουσία τους
2β.δεν ζούμε το τώρα αλλά συνεχώς το 'σκοτώνουμε' περιμένοντας το αύριο
2γ.καταπιέζουμε τις περισσότερες επιθυμίες μας για χάρη μερικών αφηρημένων εννοιών (αξίες,ηθική,πολιτισμός)
2δ.αποξενωνόμαστε από ανθρώπους και φύση
2ε.γινόμαστε αναβλητικοί όσον αφορά σημαντικά πράγματα που θέλουμε να πούμε και να κάνουμε.
3. Θα ήταν καλό να τα αποβάλλουμε όλα αυτά και να ζούμε την ζωή μας αναζητώντας τα όρια της ελευθερίας μας,έστω και αν αυτό έχει μεγάλες δυσκολίες (γι'αυτό αναφέρει την λέξη 'σύγκρουση')
4. Ακόμα και ο θάνατος παίρνει χάρη και ομορφιά όταν έχει προηγηθεί μια ζωή γεμάτη αρμονία και ελευθερία.
Αυτά.Τίποτα άλλο δεν υπονοεί από αυτά που λέει.
Δεν ειναι κανένα κείμενο με ΄κρυφά' νοήματα και υπερ-ψαγμένες θεωρίες !
Δηλαδή φοβάμαι ότι διαφωνείς με πράγματα που δεν αναφέρονται στο κείμενο.
οχι
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΠΟΠΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή-Aναζήτηση κρυφών μηνυμάτων σε ξεκάθαρα λόγια
-'Όχι' που σημαίνει οτιδήποτε άλλο πέρα από 'όχι'.
Έλα @NKritikos πες την αλήθεια..
είσαι γυναίκα που χρησιμοποιείς τον λογαριασμό του φίλου μου,σωστά ?
χαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιχειρηματολογια του οχι είναι από τις τελειώτερες όλων δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα και δεν μπορεί να αντικρουστεί ούτε με το ίδιο το όχι από την άλλη πλευρά, μαθηματικά αποτελεί ισοδύναμο με το μηδέν όχι*όχι=0, όχι/όχι = 1, άτοπο μέχρι εκεί που δεν πάει δεν θές να σου πώ τι μπορεί να δώσει το όχι στην ν + άπειρο....
ΑπάντησηΔιαγραφή'Eλα,άστα αυτά και πες..
ΑπάντησηΔιαγραφήβλέπεις 'sex and the city' ?
γελάς με τα 'σφηνάκια' από τον alpha ?
παρακολουθείς ανελιπώς τον 'Εζέλ' ?
θεωρείς την πάμελα άντερσον μη ερωτική και κατά βάθος την ζηλεύεις ?
και η σημαντικότερη ερώτηση για να διακρίνω την θηλυκότητα..
πόσα χρώματα ξέρεις ?