Η ευτυχία δεν προγραμματίζεται.
Aσφυκτιεί μέσα στα καλούπια που σπεύδεις να την βάλεις όταν την φαντάζεσαι.
Αρνείται να λάβει τις διαστάσεις - μεγάλες ή μικρές - που θέλεις εσύ να της δώσεις.
Μπορείς ελεύθερα να χάσεις όσο χρόνο θέλεις προκειμένου να της δώσεις εκ των προτέρων κάποια ιδιαίτερη μορφή ή μια συγκεκριμένη διάρκεια : Δεν θα υπακούσει.
Όχι επειδή συντρέχει κάποιο είδος μεταφυσικού κρυφτού μεταξύ της ευτυχίας και εσένα.
Αλλά επειδή η ευτυχία είναι κομμάτι από το σώμα της συνειδητοποίησης.
Κομμάτι από εσένα τον ίδιο.
Όσο 'εκβιάζεις' την παρουσία της,τόσο αυτή θα γίνεται άϋλη,άπιαστη.
Όσο τρέχεις μακριά από την πηγή της (τον εαυτό σου)
νομίζοντας ότι κάπου εκεί έξω θα κρύβεται,
τόσο θα χάνεσαι και ίσως να μη την βρεις ποτέ.
'Εχει μια τάση να προσδιορίζεται κυρίως μέσω της απουσίας της.
Γι'αυτό την αντιλαμβάνεσαι πλήρως όταν πια έχει φύγει.
Η 'φωνή' της είναι συνήθως διακριτική αλλά η 'σιωπή' της πάντα εκκωφαντική.
Kαι το 'κυνήγι της ευτυχίας',ένα σπορ στο οποίο πολλοί επιδίδονται
υπακούοντας πιστά στο πρόσταγμα
μιας εποχής που τελειώνει(;) ''ευδαιμονία με κάθε κόστος,ας είναι και επίπλαστη'',
μιας εποχής που τελειώνει(;) ''ευδαιμονία με κάθε κόστος,ας είναι και επίπλαστη'',
τελικά μόνο θλίψη προκαλεί,όσο και αν ακούγεται παράδοξο.
Είναι ειρωνικό αλλά καθόλου τυχαίο πως την ίδια εποχή που εμφανίστηκαν οι λεγόμενες 'συνταγές ευτυχίας',άρχισαν να πληθαίνουν και οι πελάτες των ψυχολόγων.
Έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσα από την διαδική αντίθεση.
Καλό-κακό,φως-σκοτάδι,σωστό-λάθος,γαλήνη-ταραχή..
Αν γεννιόμασταν σε έναν πλανήτη,
όπου θα υπήρχε ηλιοφάνεια 365 ημέρες τον χρόνο,24 ώρες την ημέρα,χωρίς καθόλου σκοτάδι,
τότε θα απουσίαζε από το λεξιλόγιό μας όχι μόνο η λέξη 'νύχτα',αλλά και η λέξη 'μέρα',
καθώς δεν θα είχαμε το απαραίτητο μέτρο σύγκρισης ώστε να την ονομάτίσουμε,
και να την αντιληφθούμε ως ξεχωριστή κατάσταση,ως ξεχωριστό φαινόμενο.
Ως δηλαδή το αντίθετο της νύχτας.
Και φυσικά θα χάναμε την ομορφιά ενός ήλιου που δύει ή ανατέλλει.
H φύση αυτής της ομορφιάς δεν είναι μόνο αισθητική.
Δεν είναι μόνο τα χρώματα της ανατολής που μας γοητεύουν.
Είναι κυρίως η αίσθηση της αλλαγής,της μετάβασης.
Μια αίσθηση τόσο απαραίτητη για την ζωή μας.
Ακόμα και η μουσική μας στηρίζεται στις αντιθέσεις
και στις εναλλαγές ρυθμών αλλά και συναισθημάτων.
Πολλά κλασσικά έργα είναι γεμάτα από 'αγωνιώδεις' ρυθμούς,
μόνο και μόνο για να καταλήξουν σε ένα φινάλε 'λυτρωτικό',ανακουφιστικό.
Αυτή η εναλλαγή λοιπόν ευτυχίας-δυστυχίας είναι ο ρυθμός της ζωής μας.
Αν υπήρχε μόνο ένα από τα δύο στοιχεία,
τότε η ζωή μας δεν θα είχε καμία μουσικότητα,
αλλά θα ήταν απλά ένας μονότονος 'λευκός' θόρυβος.
Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αντέξει 6 λεπτά μονοτονίας,πόσο μάλλον μια μονοτονία ισόβια.
Δεν τόλμησα να ακούσω τη μουσική μετά απ ότι διάβασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπατε που βρίσκεται, που δεν βρίσκεταi, πού χάνεται, πως σωπαίνει.
τι είναι όμως;
καλησπέρα σας :)
Αντί να την κυνηγάμε μανιωδώς, μήπως να αρχίζαμε να παίζαμε κρυφτό;!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα
Καλημέρα SoDurck.Μίλα μου στον ενικό :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα και ο ορισμός της θα είναι υποκειμενικός.
Μπορώ να σου ορίσω πχ την ευτυχία με βάση κάποια παραδείγματα,πολλά από τα οποία όμως θα ισχύουν μόνο για μένα.
Αν ενδώσουμε στον πειρασμό να την ορίσουμε θα είναι σαν να δίνουμε και εμείς 'συνταγές ευτυχίας'.
Σαν δηλαδή να πιστεύουμε ότι υπάρχει κάποιος καθορισμένος τρόπος για να την ζήσεις,
ο οποίος τρόπος θα ισχύει για όλους,ενώ στην πραγματικότητα οι 'δρόμοι' προς την ευτυχία,
είναι τόσοι όσοι και οι άνθρωποι.
Καλημέρα Φαούδι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου άσχημη ιδέα.
Αλλά να κρυφτούμε στο πιο προφανές μέρος για να μας βρει.Μπορεί επίτηδες να κάνουμε και λίγο φασαρία αραιά και που.
Θα συμφωνήσω απόλυτα. και για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρεις, δεν θα όριζα και το τι δεν είναι ευτυχία. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει έτσι κάπου ως αυτούσια "οντότητα". Μια ανάσα είναι. Για άλλον από δυνατό αέρα γι άλλον μέσα από αναπνευστήρα. Πάντως στιγμιαία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και νάχει, θα συμφωνήσω απόλυτα πως οι αντιθέσεις μας είναι στη φύση μας και καλό είναι να τις αποδεχτούμε.
(ο πληθυντικός έχει κι αυτός τη δική του γοητεία. οχι;)
Καλή σου μέρα :)
Πολύ κατάλληλη η μεταφορά που χρησιμοποιείς.Ανάσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαραίτητη,στιγμιαία,όσο και ρυθμική (πάλι ο ρυθμός μπροστά μας).
Σίγουρα ο πληθυντικός έχει την γοητεία του,ειδικά όταν δίνει άλλη χάρη στον ενικό που κάποια στιγμή ακολουθεί.
Σ'ευχαριστώ για τα σχόλια σου.Καλημέρα :)