Σύμφωνα με τη διαφήμιση αν βγούμε εκτός ευρώ τα παιδιά όχι μόνο δεν θα λιποθυμούν από ασιτία,όχι μόνο δεν θα έχουν ψυχολογικά προβλήματα επειδή οι γονείς τους θα μένουν άνεργοι,αλλά με λυμένα τέτοια προβλήματα πλέον θα έχουν την ευχέρεια (και την διαύγεια και την όρεξη) να συζητάνε ζητήματα οικονομικής φύσης μέσα σε μια τάξη που - απ'ότι βλέπω - δεν είναι υπεράριθμη,δεν πέφτουν σοβάδες από τους τοίχους την ώρα του μαθήματος,τα παιδιά μοιάζουν καλοταϊσμένα και καλοζωισμένα κλπ.
Ενδιαφέρον.Δεν είχα καταλάβει ότι η Νέα Δημοκρατία υποστηρίζει τόσο φανατικά την έξοδο από το ευρώ.
Από την ιδρυτική διακύρηξη του νεοσύστατου κόμματος ''Ανεξάρτητοι Έλληνες'' :
«Το δικό μας κίνημα γεννήθηκε. Η Παναγία να είναι βοηθός και προστάτης. Είμαστε Πολλοί. Είμαστε Ανεξάρτητοι. Είμαστε Έλληνες»
Ο δεξιοτέχνης του κομποσχοινίου Πάνος Καμμένος κατόπιν επικοινωνίας του με το Υπερπέραν διαπίστωσε ταύτιση απόψεων με την Παναγία πάνω στο θέμα του Μνημονίου.
Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με την ερμηνεία Σαμαρά : ότι δηλαδή η Παναγία δεν είναι αντιμνημονιακή,αλλά με την βοήθειά της θα κάναμε καλύτερες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας.
Γενικά απ'ότι έχω καταλάβει κάθε δεξιό κόμμα έχει την δικιά του Παναγία,που είναι λίγο πιο ''ξεχωριστή'' από τις άλλες.
Πως υπάρχει π.χ. η Παναγιά η Τσαμπίκα στη Ρόδο,η Παναγιά η Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό ή η Παναγιά Σουμελά των Ποντίων;
Ε,έτσι ακριβώς υπάρχει και η Μνημονιακή Παναγία Σαμαρά,η Αντιμνημονιακή Παναγία Καμμένου και η Παναγία η Μιλιταριστική του Καρατζαφέρη (επειδή θα τον βοηθήσει να πάρει πίσω την Πόλη).
Ο λαός με την σειρά του,δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη,και υποστηρίζει ότι η Παναγία είναι μία,απλά μας την αλλάζουν κατά το δοκούν.Θεωρούν δηλαδή,ότι ''μας έχουν αλλάξει την Παναγία''.
Εντύπωση προκαλεί η μονόπλευρη αντιμετώπιση του θέματος της οικονομικής κρίσης,αφού έχουν αναίτια περιθωριοποιηθεί άλλες μορφές της οικονομικής επιστήμης που θα μπορούσαν να εκφραστούν σχετικά.
Όπως ο Άγιος Νεκτάριος,ο Άη-Γιώργης,η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω,ο Κοσμάς ο Αιτωλός κλπ.
Η απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία (και όχι στη Χαλυβουργική,όπως ακούγεται στο βίντεο) μετράει ήδη σχεδόν 1,5 μήνα από την έναρξή της.Αλλά φαίνεται ότι όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν 'κουφαθεί',αποφεύγοντας επιμελώς να ασχοληθούν με το θέμα.
Από τη στιγμή λοιπόν που ακόμα και οι ειδησεογραφικές εκπομπές έχουν αλλοιώσει κάθε έννοια είδησης ή πληροφορίας,λειτουργώντας κυρίως σαν ηχώ των συμφερόντων του καναλάρχη-επιχειρηματία που τα πάντα επιβλέπει και άμα λάχει τιμωρεί κάθε ακέραια δημοσιογραφική φωνή,θα ήταν τουλάχιστον 'σουρεάλ' να αναλάμβανε κάτι τέτοιο μια εκπομπή που ειλικρινέστατα δηλώνει ότι μόνο 'μες στη καλή χαρά' πράγματα την απασχολούν,και ενδιαφέρεται να περάσει μια παρόμοια οπτική στους τηλεθεατές.
Αλλά δεν μπορείς από την άλλη να παραβλέψεις αυτή την αμηχανία μερικών στιγμών που προκάλεσε η προβοκατόρικη ερώτηση του Μάριου Αθανασίου,τα έκπληκτα πρόσωπα,τη προσπάθεια επαναφοράς στη τάξη,όσο και τη σπουδή και βιασύνη να αλλαχτεί όπως-όπως το θέμα.
Όσο και να έχεις εμπεδώσει τον λόγο ύπαρξης αυτών των εκπομπών,δεν μπορείς παρά να γελάσεις δυνατά σε κάτι τέτοια στιγμιότυπα,άσχετα αν μετά το γέλιο πιάνεις τον εαυτό σου εκνευρισμένο.
Αλλά μήπως μόνο το lifestyle λειτουργεί κατ'αυτό το τρόπο;
Eίναι άραγε τόσο διαφορετικής νοοτροπίας ή σκοπιμότητας π.χ. η πρόθεση Καμίνη να διώξει,ουσιαστικά,τους άστεγους από την πλατεία Κλαυθμώνος,γιατί 'εμπόδιζαν τον εορταστικό στολισμό της πόλης';
'Μες στη καλή χαρά' ενεργεί και ο δήμαρχος Αθηναίων,απλά τα κίνητρά του είναι ακόμα ταπεινότερα από αυτά της Έλενας Παπαβασιλείου,της Ναταλίας Γερμανού ή του 'χορηγού θετικής ενέργειας' Θέμη Γεωργαντά (με ότι και αν σημαίνει ή συνεπάγεται η 'θετική ενέργεια' σε μια εποχή που οι άστεγοι μόνο στην Αθήνα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις 20000,για να αναφερθώ μόνο σε μια πτυχή των όσων διαδραματίζονται έξω από τη πόρτα μας).
Γενικά η υποκρισία/αναλγησία βγαίνει σαν άθροισμα των υπολοίπων 11 μηνών το μήνα Δεκέμβριο.
Ο καλός Άγιος Βασίλης μας φέρνει δώρα και 'εξαφανίζει' επ'ευκαιρία και τους άστεγους να μη μας χαλάνε την ατμόσφαιρα.Είναι Άγιος Βασίλης ειδικευμένος στην αναισθησία,τόσο που μάλλον σύντομα θα απαλλαγεί από τη κόκκινη στολή και θα προτιμήσει την πράσινη τη χειρουργική,του αναισθησιολόγου.
H ίδια σκούπα που επιχειρεί απελπισμένα να σκουπίσει μακριά την πραγματικότητα,το ίδιο μαγικό ραβδί που σώνει και καλά θέλει να μας μετατρέψει σε στρουθοκάμηλους,χρησιμοποιούνται από κοινού και από τους μεν (πολιτική) και από τους δε (lifestyle).
Η συντονισμένη προσπάθεια δεν έχει αποβεί άκαρπη καθώς δημιουργήθηκε μια κυρίαρχη ιδεολογία-πολύτιμο εργαλείο στα χέρια όσων κινούν τα νήματα.
Εξάλλου και η πολιτική επί τόσες δεκαετίες στηρίχτηκε πάνω στη 'φιλοσοφία' του lifestyle,αφού όλα πρέπει να 'φαίνονται' καλά,χωρίς απαραιτήτως να είναι,και όφειλε να πασπαλίζεται με 'μάσκες λαμπρότητας' για να μη φαίνεται η σαπίλα.Τα χαμόγελα θα πρέπει να είναι πειστικά και πλατιά,όσο πιο πλατιά γίνεται για να καλύψουν την σκοπιμότητα.Και τα 'λερωμένα χέρια' αλληλοβρωμίζονται ακόμα περισσότερο με άπειρες χαιρετούρες γελοιώδους επισημότητας.
Αν και τελευταία κάτι τέτοιες 'βιτρίνες' έχουν πια ξεπεραστεί,και ο κυνισμός στην πολιτική δεν διστάζει να εμφανίζεται γυμνός,είτε μέσω δηλώσεων,είτε μέσω κινήσεων.
Άλλωστε,ποιόν έχει να φοβηθεί;
Σε αυτό τον κυνισμό πρέπει να συμμορφωθούμε όλοι,έτσι μας υποδυκνείουν άλλοτε εμμέσως πλην σαφώς,άλλοτε ρητά και ξεκάθαρα.Με μια άλλη ανάγνωση,να γίνουμε γλάστρες στο 'show' της ίδιας μας της ζωής και των όσων συμβαίνουν γύρω μας.
Η ευτυχία δεν προγραμματίζεται.
Aσφυκτιεί μέσα στα καλούπια που σπεύδεις να την βάλεις όταν την φαντάζεσαι.
Αρνείται να λάβει τις διαστάσεις - μεγάλες ή μικρές - που θέλεις εσύ να της δώσεις.
Μπορείς ελεύθερα να χάσεις όσο χρόνο θέλεις προκειμένου να της δώσεις εκ των προτέρων κάποια ιδιαίτερη μορφή ή μια συγκεκριμένη διάρκεια : Δεν θα υπακούσει.
Όχι επειδή συντρέχει κάποιο είδος μεταφυσικού κρυφτού μεταξύ της ευτυχίας και εσένα.
Αλλά επειδή η ευτυχία είναι κομμάτι από το σώμα της συνειδητοποίησης.
Κομμάτι από εσένα τον ίδιο.
Όσο 'εκβιάζεις' την παρουσία της,τόσο αυτή θα γίνεται άϋλη,άπιαστη.
Όσο τρέχεις μακριά από την πηγή της (τον εαυτό σου)
νομίζοντας ότι κάπου εκεί έξω θα κρύβεται,
τόσο θα χάνεσαι και ίσως να μη την βρεις ποτέ.
'Εχει μια τάση να προσδιορίζεται κυρίως μέσω της απουσίας της.
Γι'αυτό την αντιλαμβάνεσαι πλήρως όταν πια έχει φύγει.
Η 'φωνή' της είναι συνήθως διακριτική αλλά η 'σιωπή' της πάντα εκκωφαντική.
Kαι το 'κυνήγι της ευτυχίας',ένα σπορ στο οποίο πολλοί επιδίδονται
υπακούοντας πιστά στο πρόσταγμα
μιας εποχής που τελειώνει(;) ''ευδαιμονία με κάθε κόστος,ας είναι και επίπλαστη'',
τελικά μόνο θλίψη προκαλεί,όσο και αν ακούγεται παράδοξο.
Είναι ειρωνικό αλλά καθόλου τυχαίο πως την ίδια εποχή που εμφανίστηκαν οι λεγόμενες 'συνταγές ευτυχίας',άρχισαν να πληθαίνουν και οι πελάτες των ψυχολόγων.
Έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσα από την διαδική αντίθεση.
Καλό-κακό,φως-σκοτάδι,σωστό-λάθος,γαλήνη-ταραχή..
Αν γεννιόμασταν σε έναν πλανήτη,
όπου θα υπήρχε ηλιοφάνεια 365 ημέρες τον χρόνο,24 ώρες την ημέρα,χωρίς καθόλου σκοτάδι,
τότε θα απουσίαζε από το λεξιλόγιό μας όχι μόνο η λέξη 'νύχτα',αλλά και η λέξη 'μέρα',
καθώς δεν θα είχαμε το απαραίτητο μέτρο σύγκρισης ώστε να την ονομάτίσουμε,
και να την αντιληφθούμε ως ξεχωριστή κατάσταση,ως ξεχωριστό φαινόμενο.
Ως δηλαδή το αντίθετο της νύχτας.
Και φυσικά θα χάναμε την ομορφιά ενός ήλιου που δύει ή ανατέλλει.
H φύση αυτής της ομορφιάς δεν είναι μόνο αισθητική.
Δεν είναι μόνο τα χρώματα της ανατολής που μας γοητεύουν.
Είναι κυρίως η αίσθηση της αλλαγής,της μετάβασης.
Μια αίσθηση τόσο απαραίτητη για την ζωή μας.
Ακόμα και η μουσική μας στηρίζεται στις αντιθέσεις
και στις εναλλαγές ρυθμών αλλά και συναισθημάτων.
Πολλά κλασσικά έργα είναι γεμάτα από 'αγωνιώδεις' ρυθμούς,
μόνο και μόνο για να καταλήξουν σε ένα φινάλε 'λυτρωτικό',ανακουφιστικό.
Αυτή η εναλλαγή λοιπόν ευτυχίας-δυστυχίας είναι ο ρυθμός της ζωής μας.
Αν υπήρχε μόνο ένα από τα δύο στοιχεία,
τότε η ζωή μας δεν θα είχε καμία μουσικότητα,
αλλά θα ήταν απλά ένας μονότονος 'λευκός' θόρυβος.
Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αντέξει 6 λεπτά μονοτονίας,πόσο μάλλον μια μονοτονία ισόβια.
'' Υπάρχει μια σκηνή στα “Απομεινάρια Μιας Μέρας” όπου κατα τη διάρκεια της απόλαυσης ενός καλού πούρου, δύο απ’ τους παρόντες αριστοκράτες διαφωνούν για το αν ο “απλός λαός” έχει άποψη και θέση για τα πολιτικά πράγματα.Επιστρατεύεται ο υπηρέτης, τον οποίο ο Σερ Σπένσερ βομβαρδίζει με μια σειρά ερωτήσεις για τη διεθνή οικονομικοπολιτική κατάσταση. Σε κάθε ερωτηση, ο υπηρέτης απαντάει στερεότυπα “δε μπορώ να σας απαντήσω σ’ αυτό, Κύριε”, για να καταλήξει θριαμβευτικά ο Λόρδος με την ατάκα “ορίστε κύριοι. Δε μπορεί να μας απαντήσει σε κανένα απ’ αυτά τα ζητήματα, κι όμως, ακόμα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι τύχες του έθνους μας πρέπει να βασίζονται στις αποφάσεις αυτού του ανθρώπου… και μερικών εκατομμυρίων σαν αυτόν”
Δεν ξέρω αν είχε υπ’ όψιν του αυτή τη σκηνή ο καλός συνάδελφος Ανδρέας Πετρουλάκης όταν συνέγραφε το άρθρο του “Η τούμπα” στο protagon.gr, αλλά η επιχειρηματολογία του για το αν δικαιούται να έχει άποψη για τις 800 σελίδες του κειμένου “της λύσης” ο “Παναγιώτης ο Εβγατζής” δε στερείται σε τίποτα της επιχειρηματολογίας, του ελιτισμού και της αριστοκρατικής περιφρόνησης του Σερ της εν λογω ταινίας. ''
Tι μου θυμίζει,τι μου θυμίζει..
(κείμενο από parallhlografos.wordpress.com)
'' Η Τριμερής Επιτροπή δημιουργήθηκε για να “διαμορφώσει τη δημόσια πολιτική” σε μια εποχή που η δημοκρατία έθετε εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές. Το 1975, η Τριμερής Επιτροπή δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο “Η Κρίση της Δημοκρατίας”. Ανάμεσα στους συγγραφείς της ήταν ο γνωστός αντιδραστικός Samuel Huntington. Η έκθεση διαπίστωνε ότι “κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία”. Η έκθεση είπε επίσης ότι “χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός περιορισμού της δημοκρατίας” και ακόμα ότι “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων”. ''
'' Πρόκειται για οργανισμό που έφτιαξαν στη δεκαετία του ’70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών από τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα της τότε εποχής (ΗΠΑ, Δ. Ευρώπη, Ιαπωνία) και είχε ως ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας των εταιρειών αυτών. '' Εξέχων μέλος της 'Τριμερούς Επιτροπής' είναι μεταξύ άλλων και ο Λουκάς Παπαδήμος..
Πότε λοιπόν το ανθρώπινο πλήθος είναι «λαός» και πότε «όχλος»; Και από τι εξαρτάται το πρόσημο που θα του αποδώσουμε; Δεν είναι βέβαια λεξικογραφικό το πρόβλημα, ένα υποκεφάλαιο της πολιτικής γραμματικής είναι. Και αν κρίνει κανείς από την κομματική μας παράδοση, ο λαός, δηλαδή το επαινετέο πλήθος, είναι το κοινωνικό πλάσμα που, συμμορφωμένο στις φαντασιώσεις μας, δρα όπως ακριβώς θα θέλαμε εμείς: συντεταγμένα, ήπια, απολύτως ορθολογικά, χωρίς εσωτερικές διαφοροποιήσεις, «ενωμένος» έτσι όπως μόνο στις εξιδανικευτικές αφηγήσεις υπάρχει.
Οταν αυτά λείπουν, όταν το πλήθος δρα πολύμορφα και εκφράζεται πολυφωνικά, όντας εκ γενετής ανάκατο και μεικτό, με τους αριστερούς, τους δεξιούς, τους τεταραγμένους Πασοκτζήδες, τους πολιτικά έμπειρους και τους νεοπροσήλυτους, τους αθώους, αλλά και τους ιδιοτελείς και κάπηλους· όταν δεν υπακούει στα σχήματά μας, όταν φέρεται παρορμητικά, με το ένστικτό του (όσο υπάρχει άθικτο ένστικτο στις φενακιστικές κοινωνίες μας) και όχι με τακτ, σαν να μετέχει σε χοροεσπερίδα, τότε ο υμνητέος λαός εκπίπτει σε καταδικαστέο όχλο.
Στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου ο «όχλος λαός» αναζήτησε τρόπο διαμαρτυρίας σε όλη την Ελλάδα. Και ο τρόπος αυτός δεν ήταν ίδιος παντού. Δεν θα μπορούσε να είναι ίδιος. Φυσικά και υπάρχουν κοινά προβλήματα και αγωνίες. Ο καθένας όμως έρχεται από τη δική του διαδρομή, τη δική του περιοχή του κοινωνικού και ιδεολογικού φάσματος, με την προσωπική του πολιτική αγωγή. Και οι στόχοι της διαμαρτυρίας διαφέρουν και το ύφος της. Και πάντως, ο ένας και μοναδικός «οργανωτής» υπάρχει μόνο στα αστυνομικά σενάρια με τα οποία το ΠΑΣΟΚ υποκαθιστά την ανάγνωση της πολύπλοκης πραγματικότητας. Εκτός και δεχτούμε ότι η 15η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι οπαδοί του Ηρακλή και η 16η οι του Ολυμπιακού Βόλου.
Οσο η μεσότητα θα μας προκαλεί αλλεργία, θα εκκρεμούμε ανάμεσα στα δύο άκρα που ορίζουν ο απόλυτος έπαινος και η απόλυτη καταδίκη. Και όσο θα υποθέτουμε έναν λαό πλασμένο από ιδανικές μονάδες και όχι από σάρκα ανθρώπινη γεμάτη από το αίμα της Ιστορίας, δηλαδή από ανάγκες, επιθυμίες και διαφορές, η κρίση μας θα γλιστράει πανεύκολα από τον ύμνο στο ανάθεμα.
