Το αγαπημένο τους παιχνίδι

'' Είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δεν μας μοιάζουν.
Τότε θα έρθει μια δεδομένη στιγμή που και εμείς δεν θα μοιάζουμε με κάποιους και θα καταδιωχτούμε..και θα έχουμε το παρελθόν ότι ανεχθήκαμε τις καταδιώξεις των ατόμων που δεν μας μοιάζουν.
Άρα και εμείς σωστά θα καταδιωχτούμε.
Μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι και η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού.
Δεν κινδυνεύουμε από αυτούς που δεν μας μοιάζουν.
Κινδυνεύουμε από αυτούς που μας περιφρουρούνε...''

Τα παραπάνω λόγια που ανήκουν στον Μάνο Χατζηδάκη μοιάζουν αρκετά ως νόημα με αυτά που είχαν ειπωθεί από κάποιον Γερμανό μερικές δεκαετίες νωρίτερα..

'' Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δεν μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν. "


Ιστορίες για πρόβατα που είτε πιστεύουν τον λύκο ως προστάτη τους έναντι άλλων προβάτων είτε βελάζουν μακάρια καθώς πιστεύουν ότι υπάρχουν λύκοι που ξεχωρίζουν πρόβατο από πρόβατο.

Ιστορίες σε συχνές επαναλήψεις,κοινωνίες που δεν μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους.
Όταν ακούνε για 'συλλογικές μνήμες',κάποιοι χαμογελούν πικρά.
Υπήρχε ποτέ αυτό το πράγμα ?
 Ή τελικά η συλλογικη μνήμη περιορίζεται αποκλειστικά στην αποτύπωση γεγονότων,χωρίς να μαθαίνεται ποτέ η ερμηνεία,η αιτία τους ?

Υπερεκτιμήσαμε την συλλογική συνείδηση.Την δύναμη των κοινωνιών να ενεργούν και να σκέπτονται με βάση τα όσα έχουν ζήσει στο πετσί τους,την δύναμή τους να μετουσιώνουν το παρελθόν σε πυξίδα για το παρόν και το μέλλον.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.. και θα επαναλαμβάνεται για πάντα μέχρι να την μάθουμε.
Κάθε τόσο μας πετάει το βιβλίο στο κεφάλι σαν αγανακτισμένος δάσκαλος που δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό ακριβώς που δεν κατανοεί ο μαθητής του.
..και εμείς αυτό που διαισθανόμαστε είναι το χτύπημα μόνο,μόνο το φαινόμενο.
Δεν αντιλαμβανόματε καν γιατί πονάμε.

Ο στόχος είναι απλός,η συνταγή δοκιμασμένη,εφαρμοσμένη με επιτυχία σε αρκετές περιπτώσεις του παρελθόντος : επίθεση σε μια κοινωνική ομάδα κάθε φορά,ξεκινώντας από αυτήν με την λιγότερη δημοφιλία,έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η σιωπηλή συγκατάβαση της πλειοψηφίας,αρχικά τουλάχιστον.

Ένα ντόμινο : με αρχή και με τέλος,χωρίς ιδιαίτερες πιθανότητες να μην ολοκληρωθεί αν όλα έχουν σχεδιαστεί καλά.

Κάποιος θα αναρωτηθεί ''ωραία όλα αυτά αλλά υπάρχουν στην Ελλάδα του σήμερα αντίστοιχες καταστάσεις ?''

Θα ήταν καλό να αναρωτηθεί επίσης τα εξής..

''Υπάρχουν περιπτώσεις κοινωνικών ομάδων που καταδιώκονται στην Ελλάδα,ενώ η πλειοψηφία σιωπεί,άρα αποδέχεται την κατάσταση η' ακόμα χειρότερα επικροτεί την καταδίωξή τους ανοιχτά ?''

''Υπάρχουν στην κοινωνία μας ομάδες που μη έχοντας την αποδοχή της πλειοψηφίας προσφέρθηκαν ως τα πρώτα κομμάτια του ντόμινο που θα παρασύρει και εμάς ?''

''Υπήρξε δαιμονοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων ώστε το κοινό λαϊκό αίσθημα να συναινέσει σε πράξεις βίας εναντίον τους ?''

''Έχει λοιπόν ξεκινήσει το ντόμινο ?''

Θα απαντούσα αντίστοιχα...και βέβαια,ναι,ναι,ναι,εδώ και καιρό.